Como no está el jefe (eso de 'jefe' a qué viene?) os pongo otro Dowland para las buenas noches..después de la tormenta que cayó hoy sobre nuestras cabezas a la hora de exámenes orales. http://www.youtube.com/watch?v=xIjDn_XkSXU
My thoughts are wing'd with hopes
My thoughts are winged with hopes, my hopes with love. Mount, Love, unto the moon in clearest night And say, as she doth in the heavens move, In earth, so wanes and waxeth my delight. And whisper this but softly in her ears: Hope oft doth hang the head and Trust shed tears.
And you, my thoughts, that some mistrust do carry, If for mistrust my mistress do you blame, Say though you alter, yet you do not vary, As she doth change and yet remain the same. Distrust doth enter hearts but not infect, And love is sweetest seasoned with suspect.
If she for this with clouds do mask her eyes, And make the heavens dark with her disdain, With windy sighs disperse them in the skies, Or with thy tears dissolve them into rain, Thoughts, hopes and love, return to me no more Till Cynthia shine as she hath done before.
_________________ “¡La vida es una sucesión de casualidades, y nada es verdad! Sólo la muerte” Gonzalo Arango
Última edición por parte el 07 Abr 2011 9:53, editado 1 vez en total
En la primera edición del famoso juego de la Isla, que seguro que has oído nombrar, fui el capitán (o jefe) del equipo ganador : Los Azotes del Infiel. De ahí que algunos componentes de aquel eximio grupo (entre los que se encontraban naietta, Yago, WAM, Gerardo, musseta, o la Walkiria -y algunos que no están pero que nos leen-) me llamaran por el cariñoso apodo de "jefe" o capitán.
Gracias por tus aportaciones, y es verdad que yo ni oí ni leí la canción de la errata. Días de vinos y exámenes me temo
Toda afrancesada salgo del auditorio. Ravel, Poulenc, Florent Schmidt y más Ravel... dirigido por Bringuier (en su salsa!!!) Así que :
WunderhornKnabe — 01 de julio de 2009 — Francis Poulenc: Les chemins de l'amour Felicity Lott, soprano Maciej Pikulski, piano rec. 2008 (Château de Compiègne) Les chemins qui vont à la mer Ont gardé de notre passage Des fleurs, des feuilles et l'écho sous leurs arbres De nos deux rires clairs.
Hélas, des jours de bonheur, Radieuses joies envolées, Je vais sans retrouver traces dans mon coeur.
Chemins de mon amour, Je vous cherche toujours. Chemins perdus vous n'êtes plus Et vos échos sont sourds. Chemins du désespoir, Chemins du souvenir, Chemins du premier jour, Divins chemins d'amour.
Si je dois l'oublier un jour, La vie effaçant toute chose, Je veux dans mon coeur qu'un souvenir Repose plus fort que l'autre amour.
Le souvenir du chemin, Où tremblante et toute éperdue, Un jour j'ai senti sur moi brûler tes mains
Chemins de mon amour, Je vous cherche toujours. Chemins perdus, Vous n'êtes plus Et vos échos sont sourds. Chemins du désespoir, Chemins du souvenir Chemins du premier jour, Divins chemins d'amour.
Non senti tu ne l'aria il profumo che spande Primavera? Non senti tu ne l'anima il suon de nova voce lusinghiera? È l'April! È la stagion d'amore! Deh! vieni, o mia gentil su' prati'n fiore!
Il piè trarrai fra mammole, avrai su'l petto rose e cilestrine, e le farfalle candide t'aleggeranno intorno al nero crine. È l'April! È la stagion d'amore! Deh! vieni, o mia gentil su' prati'n fiore!
Registrado: 14 Nov 2006 21:49 Mensajes: 3305 Ubicación: Barcelona
Angiolina nos recuerda en el hilo vecino que hoy es el cumpleaños de Strauss.
Creía recordar que habíamos puesto esta canción, pero o se me pasó ponerla en el índice, o he mirado mal, o, sencillamente, no está. Jessye Norman de nuevo:
(sin texto en la página habitual por cuestiones de copyright)
_________________ Dies Augenzelt Von deinem Glanz Allein erhellt, O füll es ganz!
Vaya días que llevo, casi ni me entero que está de cumpleaños el Maestro.... Rindémosle el homenaje que se merece. Primero un lied muy apropiado para el día que tenemos
Das ist ein schlechtes Wetter
Das ist ein schlechtes Wetter, Es regnet und stürmt und schneit; Ich sitze am Fenster und schaue Hinaus in die Dunkelheit.
Y después este precioso Uniformidad Da schimmert ein einsames Lichtchen, Das wandelt langsam fort; Ein Mütterchen mit dem Laternchen Wankt über die Straße dort.
Ich glaube, Mehl und Eier Und Butter kaufte sie ein; Sie will einen Kuchen backen Für's große Töchterlein.
Die liegt zu Hause im Lehnstuhl Und blinzelt schläfrig ins Licht; Die goldnen Locken wallen Über das süße Gesicht.
Mal tiempo
Hace mal tiempo, está lloviendo y hay tormenta y nieva; Me siento en la ventana y observo fuera en la oscuridad.
Brilla una solitaria luz, que lentamente avanza; Una abuelita con su linterna atraviesa la calle allí arriba.
Creo, harina y huevos y mantequilla ha comprado; Quiere cocinar un pastel para su hija mayor.
Ella está descansando en casa en su mecedora y parpadea somnolienta a la luz; Sus dorados bucles ondean sobre su dulce rostro.
Y después este precioso Unformidad, como el anterior cantado por Camilla Telling
Einerlei
Ihr Mund ist stets derselbe, Sein Kuß mir immer neu, Ihr Auge noch dasselbe, Sein freier Blick mir treu;
O du liebes Einerlei, Wie wird aus dir so mancherlei!
Uniformidad
Su boca es siempre la misma, sus besos son siempre nuevos, sus ojos son todavía los mismos, su mirada plena de franqueza me es fiel;
Oh querida uniformidad, ¿que maravillosa variedad viene de ti!
Última edición por Stiffelio el 17 Feb 2011 17:02, editado 1 vez en total
Quanno spònta la luna a Marechiare, pure li pisce nce fanno a ll'ammore... Se revòtano ll'onne de lu mare: pè la prièzza càgnano culore... Quanno sponta la luna a Marechiare A Marechiare ce sta na fenesta: la passiona mia ce tuzzulèa... Nu garofano addora 'int'a na testa, passa ll'acqua pè sotto e murmulèa... A Marechiare ce sta na fenesta....
Chi dice ca li stelle sò lucente, nun sape st'uocchie ca tu tiene 'nfronte! Sti ddoje stelle li ssaccio ì sulamente: dint'a lu core ne tengo li ppònte... Chi dice ca li stelle sò lucente? Scètate, Carulì, ca ll'aria è doce... quanno maje tantu tiempo aggìaspettato?! P'accumpagnà li suone cu la voce, stasera na chitarra aggio purtato... Scètate, Carulì, ca ll'aria è doce!...
_________________ "Empia razza, anatema su voi!La vendetta scenderà!"
Otra de mal tiempo. Ahora que ha vuelto el invierno. Pero propone remedio.... Elisabeth Schwarzkopf.
Winterweihe
In diesen Wintertagen, Nun sich das Licht verhüllt, Laß uns im Herzen tragen, Einander traulich sagen, Was uns mit innerm Licht erfüllt.
Was milde Glut entzündet, Soll brennen fort und fort, Was Seelen zart verbündet, Und Geisterbrücken gründet, Sei unser leises Losungswort.
Das Rad der Zeit mag rollen, Wir greifen kaum hinein, Dem Schein der Welt verschollen, Auf unserm Eiland wollen Wir Tag und Nacht der sel'gen Liebe weih'n.
Consagración invernal
En estos días invernales, Ahora que la luz se vela, Que nuestro corazón abrigue, Que mutuamente nos confiemos, Lo que nos colma con su luz por dentro.
Debe de arder sin extinguirse Lo que una suave lumbre enciende. Eso que anuda tierno nuestras almas, Y tiende del espíritu los puentes, Nuestra consigna sea sin palabras.
Del tiempo gire el huso a su sabor, Cambiarlo apenas si podemos; Perdidos para el mundo y su ilusión, En nuestra isla consagremos Días y noches a un dichoso amor.
La puso Stiffelio en mayo por F. Lott.
_________________ “¡La vida es una sucesión de casualidades, y nada es verdad! Sólo la muerte” Gonzalo Arango
Última edición por parte el 07 Abr 2011 9:35, editado 1 vez en total
Usuarios navegando por este Foro: No hay usuarios registrados visitando el Foro y 52 invitados
No puede abrir nuevos temas en este Foro No puede responder a temas en este Foro No puede editar sus mensajes en este Foro No puede borrar sus mensajes en este Foro